Wie maakte God?
| Deze tekst is afkomstig uit het boek "Colliding with Christ" (oftewel "Aanvaring met Christus") van R.C. Metcalf. Voor meer informatie, zie www.thinkagain.us. |
Wie maakte God?
Een pienter vijfjarig jongetje werd door een vriend gevraagd: “Wie maakte God?” Dat is de vraag die ook Richard Dawkins stelt: "Wie ontwierp de ontwerper?" Het kind aarzelde geen seconde en zei: "God heeft zijn zelf gemaakt!" Natuurlijk begreep het kind niet dat een "zelfschepping" vereist dat je bestaat voordat je bestaat en dat is betekenisloos. Christelijke theologen daarentegen beweren al eeuwen dat God eeuwig is. Laten we dit standpunt eens logisch bekijken.
- Als er ooit een tijd was waarin absoluut niets bestond, dan zou er tegenwoordig ook niets bestaan.
- Tegenwoordig bestaan er dingen.
- Daarom was er nooit een tijd waarin absoluut niets bestond.
- Als P, dan Q.
- Niet Q.
- Daarom niet P.
Wie maakte God? - Wat zijn de alternatieven?
De vraag die dan gesteld moet worden is: "wat heeft er dan altijd al bestaan?" We hebben slechts twee mogelijkheden: het materiële universum bestond uit ruimte, tijd, materie en energie of uit de eeuwige en geestelijke God, die afzonderlijk van het materiële universum bestaat. Met het gegeven dat zeer respectabele kwantumkosmologen, zoals Alexander Vilenkin, geloven dat de wetenschap heeft aangetoond dat het universum ongetwijfeld een begin moet hebben gehad, blijft er slechts één andere mogelijkheid over: God. Omdat er iets moet zijn dat eeuwig en onveroorzaakt is en het universum dat zelf niet kan zijn, is de enige logische conclusie dat een geestelijke, onveroorzaakte God bestaat en eeuwig bestaan heeft.
Wie maakte God? – De logische implicaties
Het logische argument voor de eeuwigheid van God is niet de enige tekortkoming in de redenering van Dawkins. De Christelijke filosoof William Lane Craig merkt op dat een verklaring voor een verklaring (Gods bestaan) logisch gezien niet noodzakelijk is.
-
Om een bepaalde verklaring als de beste verklaring te erkennen hoeft men geen verklaring voor de verklaring te hebben. Dit is een elementair principe in de wetenschapsfilosofie. Als archeologen in de aarde bepaalde dingen ontdekken die op speerpunten en bijlen en aardewerkscherven lijken, dan kunnen ze terecht concluderen dat deze artefacten geen toevallig resultaat zijn van afzetting en metamorfose, maar producten van een onbekende bevolkingsgroep, al hebben ze geen idee wie deze mensen dan waren of waar ze vandaan kwamen. Als astronauten op de andere kant van de maan een stapel machines zouden aantreffen, dan zouden ze kunnen concluderen dat die stapel het werk is van intelligente, buitenaardse wezens, al hebben ze geen idee wie deze buitenaardse wezens zijn of waar ze vandaan komen. Om een bepaalde verklaring te erkennen als de beste verklaring, is het niet nodig om de verklaring te verklaren. Sterker nog, als we dat wel zouden vereisen, dan zou dat leiden tot een oneindige reeks verklaringen. In dat geval zou nooit iets verklaard kunnen worden, wat het einde van de wetenschap zou betekenen. Je hoeft dus ook geen verklaring te hebben voor de herkomst van de ontwerper om te kunnen herkennen dat een intelligent ontwerp de beste verklaring is voor het ogenschijnlijke ontwerp van het universum.1
